Yazmaya ihtiyacım var bu akşam...
Sözcükleri bir araya getirmem gerekiyor, beceriksizce bir telaşım var...
Sanki okumaya yeni başlayan çocuğun kalabalıkça bir sınıfta, ilk okuma parçasını sesli okurken sesindeki titreme gibi.
Herşey eskiyor yazar yazmaz eskiyor hem de sözcükler o kadar dayanıksız ki bir araya getirmeye çalıştıkça dağılıyorlar. Belki biz de dayanıklı değiliz. Zamana karşı dayanıklı olmadığımız gerçeğinden kaçmaya çalıştıkça daha da güçsüzleşiyoruz.
Harfleri bir araya getirebildiğim kadar yazacağım, sözcükler dile geldiğince yazacağım,Bu akşam ben de yazacağım ve yarına her şey tükenmiş her şey yalnızca bu satırların arasına sıkışıp kalmış olacak.
Sabah uyanırken bomboş bir sabaha uyanacağım.
Ne kadar çabuk tüketir olduk her şeyi. Hiç düşünmeden her şeyi HER ŞEYİ tüketir olduk. Yiyeceği, giyeceği, arkadaşlığı, dostluğu, aşkı, SEVGİYİ!...
Sevgiyi bile çok ve çabuk tüketir olduk. Neden tüketir ki insan sevgiyi. Yarına neden kalmasın? Neden sürüp gitmesin?
Sen farkında olmazsın bazen bir insan senin yalnızca bakışına tutunuyordur... TUTUNMAK...
Yaşama bağlayan tek şeyin bakışın olduğunu bilsen yine öyle bakar mısın yoksa tüketir misin ?
Tüketiyoruz ya düşünüyor insan işte tüketilir mi kurguladıklarımız yaşayamadıklarımız...
Hava sisli ...
Düşünüyorum...
Sevmeyi bilmiyoruz çoğumuz doğru ama özlemeyi hissedebiliyoruzdur eminim...
Düşünüyorum
Bu akşam yazmak istedim sadece
Yarına bomboş uyanmak için
Bakışlarına tutunmaktan vazgeçmek için belki de...
